مطالب پیشنهادی

1 Comments

  1. 1

    شهرام ارشدنژاد

    ما در زبان فارسی (در شیوه نوشتن کلمات) هیچ حرفی را نمی نویسیم که خوانده نشود. هر چه نوشته می شود صدا دارد و خوانده می شود حتا صدای بی تحرک. یعنی در برخی واژگان فارسی حرفی که زیر و زبر ندارد هم خوانده می شود، مانند «خشت». حرف شین در آن میانه صدا دارد ولو صدایی بی تحرک. مترجمان و نویسندگان فارسی متاسفانه این نکته را فراموش کرده اند. آنان در هنگام بازنویسی نام های بیگانگان معتقد به یک اصل بی پایه ای شده اند که می گوید همه ی حروفی که در نام های خارجی وجود دارند باید با حروف فارسی نوشته شوند. و بعد از خواننده انتظار دارند که آن حروف را نخواند. خب چرا می نویسید؟ این زبان فارسی است نه انگلیسی. نویسنده می باید قواعد زبان فارسی را رعایت کند. در قدیم مترجمان ما سواد فارسی خوبی داشتند علاوه بر دانستن عمیق زبان فرانسه. برای نمونه دو اسم پژو و رنو را می آورم تا نشان دهم آنان چگونه واژگان را به فارسی می نوشتند. اگر همه حروف نهفته در واژه پژو یا رنو را در زبان فرانسه بخواهیم به فارسی بنویسیم، چه می شود؟ بنابر این، نام این فیلسوف امریکایی را به درستی می باید «جان رالز» نوشت. آن حرف دبلیو (که به غلط معادل واو فارسی تلقی می شود) در متن انگلیسی بیشتر جنبه زینتی دارد و خوانده نمی شود، به ویژه در مورد این کلمه خاص. آنها حروفی را که خوانده نمی شوند می نویسند. خب این مشکل آنان است. این سنت فارسی نویسی نیست و ربطی به ما ندارد. بنابر این، وقتی شما نام این فیلسوف را به این صورت غلط به فارسی می نویسید منِ خواننده می باید آن حرف واو را بخوانم. یعنی باید بخوانم جان راوِلز، نه جان رالز. با مابقی بحث شما کاری ندارم. فعلا فارسی نویسی را می باید درست کرد. بحث فلسفی بماند برای بعد.

    Reply

نظر خود را دربارۀ این مطلب بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

انتشار مقاله از سایت نصور در رسانه های دیگر بدون لینک منبع روا نیست.