اگر بر این باور باشیم که «جنگ» ساخته عینی و بالفعل بشر بوده و از طریق تمایلات و ویژگی‌های ذاتی انسان به دست آمده است، درمی‌یابیم که برای آرامش بقا به واژه‌ای متضاد نیاز داریم تا آن را به آرمان تبدیل کنیم و آرمان نیز، امید بقای عمر خواهد بود. چه بسا واژه صلح را خواهیم ساخت. اما اگر از منظر سینما به این واژگان بنگریم، خواهیم دید که فیلمسازانی بوده و هستند که به درستی حتی، پیدایش مفاهیم به دست بشر را ساخته و مورد بررسی قرار داده‌اند. برای مثال در فیلمی ساخته استنلی کوبریک، «۲۰۰۱: یک اودیسه فضایی» در ابتدای فیلم شاهد موجودات شبه انسانی هستیم که برای ادامه بقای خود دست و پا می‌زنند و در برهوت ناکجاآبادی، به فعالیت‌شان که زیست‌حیوانی است مشغول‌اند. این موجودات کم‌کم با راهکار کشتن و از بین بردن یکدیگر به مسأله جنگ پی می‌برند.
