پازولینی را باید از جمله سینما گران آوانگارد، جنجالی و بحث برانگیز در جامعه ی جهانی سینما به حساب آورد. دهه ی ۶۰(۱۹۶۰)زمانه ی ظهور این نابغه ی سینمایی است، در طول این دهه او به زبان و ساختار سینمایی مختص به خودش رسیده بود، فضایی که از هیچ زمینه ی سینمایی پیش از خود الهام نمی گرفت بلکه از هنرهای پیش از خود بهره می برد؛ از ادبیات فولکور و موسیقی خاص خودش. او از جمله معدود سینماگران آن بازه ی زمانی-جغرافیایی بوده است که کمتر به پروسه ی سینمایی اثر توجه داشت و بیشتر توجه خود را معطوف هدف و محتوی می کرد.
مارکی دوساد رمان نویس، آشوبگر، اشراف زاده ی فرانسوی که رمانهای فلسفی-سادومازوخیستی اش بحثی مجادله آمیز پیرامون مطالبی چون تجـاوز، سـکس و خشونت، جمـاع حیوانی و مرده گرایی بوده است. او از مبلغین آزادی بی قید وبند بوده یا به عبارت دیگر هرزگی و بی بندوباریِ بی لجام و افسارگسیخته ای که به نبرد با اخلاقیات، مذهب و قانون می آید و با اعتقاد به اینکه بالاترین هدف و سرچشمه ی اعمال انسان لذت است. "ساد" سی و دوسال از عمر خود را در زندانهای مختلف فرانسه سپری کرد. یازده سال در پاریس که ده سالش در باسیل سپری شد، یک ماه در کانسرگری، ۲سال در یکی از استحکامات نظامی، یک سال در مادلونتس،۳سال در بیستر، یک سال در سنت پلاگی و ۱۳سال در تیمارستان چارنتون. اغلب آثار ساد در دوران حبس تدوین شده اند و شایان ذکر است اصطلاح سادیسم (Sadism)- (به معنی دیگران آزاری)- بر گرفته از او نام اوست.