عباس کیارستمی، قصه گویی بود که به حکایت انسان و روابط انسانی میپرداخت. شاید درک آثار او در نگاه اول به راحتی بهدست نیاید به این دلیل که آثاری هستند سرشار از آهستگی و سکون و غم و برخوردهای عاطفی و احساسی با مقداری طنز تیزهوشیارانه. کیارستمی اغلب آثار خود را پیرامون دنیای پاک و بیآلایش کودکان ساخت که البته برای او ترفندی بود تیزهوشانه تا خود را از سانسور و نگاههای ممیزی برکنار نگاه دارد و از این طریق بتواند همچنان در ایران بماند و خود را درگیر مشکلاتی نسازد که احیاناً برای گروهی از فیلم سازان نظیر جعفر پناهی و محمدرسول اف به وجود آمد.
